Sprawdź naszą Ofertę innych zwierząt
Jeśli chcesz mieć w domu przemiłego futrzaka o wspaniałym charakterze, stanowiącym połączenie cech psich i kocich, to skunks będzie właściwym wyborem. Robi on obecnie zawrotną karierę jako zwierzę domowe w USA i Europie.
Skunksy wywołują u większości z nas dwojakie skojarzenia. Pamiętamy przemiłe zwierzątko z "Jelonka Bambi" Disneya, a równocześnie wiemy, że dysponuje ono straszną bronią - zaatakowane broni się emitując cuchnącą, trudną do zniesienia woń. Jeśli chcemy zaprzyjaźnić się ze skunksem musimy wyeliminować tę drugą cechę. Dlatego wszystkim trzymanym w domu skunksom usuwa się gruczoły wydzielające tę nieprzyjemną substancję.
Wychowywane z ludźmi, te małe drapieżniki, stają się wspaniałymi zwierzętami domowymi. Bardzo zaprzyjaźniają się ze swoim opiekunem. Są niezwykle inteligentne, a przy tym uparte i ciekawskie. Nie są jednak zwierzętami wspinającymi się, jak wszystkie szopowate. Większość skunksów lubi pieszczoty i przesiadywanie na kolanach opiekuna. Ze skunksami należy postępować bardzo łagodnie i przemawiać do nich delikatnym głosem. Na okazaną im złość i agresję mogą ugryźć swoimi ostrymi zębami. Nauka dyscypliny wymaga cierpliwości. Złe zachowanie można karać umieszczeniem ich na pewien czas w pustej wannie lub zamknięcie w klatce. Lubią bawić się zabawkami. Większość skunksów bawi się zmuszając nas, abyśmy je złapali. Nie lubią hałaśliwych rozbieganych dzieci, chyba że wychowały się w takiej atmosferze. Zaprzyjaźniają się z innymi zwierzętami domowymi.
Jeśli chcecie mieć milutkiego, tulącego się do ludzi pupila, to, z uwagi na usposobienie, najlepiej wybrać samca.
Skunksy rodzą się raz w roku, wiosną, przeważnie w maju. Są samodzielne już w wieku 4 - 6 tygodni i najlepiej się oswajają, jeśli jak najwcześniej trafią do swoich przyszłych właścicieli, a więc latem lub wczesną jesienią. Występują w kolorach czarno-białym, brązowo-białym, szaro-białym lub kremowo-białym oraz odmiany albinotyczne. Miewają również różne wzory na sierści. Czasem są to paski (szersze lub węższe), plamki, a czasem spirale.
Choć należą do rodziny łasicowatych, ich upodobania pokarmowe dość daleko odbiegają od typowej diety drapieżników. Pokarm trzymanych w domach skunksów stanowią w 50% warzywa. Druga połowa pożywienia to biały ser, owoce, suche jedzenie dla psów (kocie zawiera zbyt dużo protein, których nie trawią), ryż i makaron oraz niewielkie ilości mięsa. Dietę należy uzupełniać witaminami i minerałami. Należy kontrolować ich dietę, ponieważ mają skłonności do obżerania się, co nie zawsze wychodzi im na zdrowie.
Nie wymagają klatki, a potrzeby fizjologiczne, podobnie jak koty, załatwiają do kuwety. Klatki mogą posłużyć jedynie jako narzędzie do nauki dyscypliny, ale nie nadają się na "mieszkanie" dla skunksów. Potrzebują one wolnej przestrzeni i mają potrzebę obcowania z domownikami podobnie jak pies lub kot. Należy jednak uważać, bo potrafią otworzyć nawet lodówkę, a są obżartuchami! Ich ciekawość może też sprawić, że znajdą się w niebezpieczeństwie. Dlatego należy zamknąć przed nimi niebezpieczne obszary mieszkania. Skunksy, podobnie jak koty, szybko uczą się załatwiać swoje potrzeby fizjologiczne w naczyniu (kuwecie) z odpowiednim żwirkiem. Ich naturalnym instynktem jest wybór jednego kąta pokoju na swoją "toaletę". Tam więc należy umieścić kuwetę. Na początku należy ograniczyć obszar ich przebywania, np. tylko do łazienki, w której stoi kuweta, aby dobrze zapamiętały to miejsce, a z czasem rozszerzać ich terytorium na coraz większą część mieszkania. Gdyby się zapomniały, należy powrócić do obszaru łazienki i rozpocząć cały proces od początku.
W okresie zimowym, choć nie zapadają w sen, to jednak ich aktywność jest nieco niższa, a ciało przybiera na wadze. Żyją od 8 do 12 lat.
Skunksy nie wymagają rejestracji.
Powrót do strony Opisy gatunków